User:RAZER/1.6

1.6 Het rollen van de dobbelstenen

Datum: 08 oktober 3007

Tijd: 14:58

Plaats: Brug van de IFNS Cutlass

Harvir keek naar zijn monitor aan boord van de IFNS Cutlass, het vlaggenschip van de nieuw gevormde bevrijdingsvloot. Hij had het grootste deel van zijn dag besteed aan het bestuderen van de samenstelling van zijn vloot. Hij kon niet zeggen dat hij er geheel blij mee was. Meer dan de helft van de schepen waren civiele schepen, van omgebouwde commerciële transportschepen tot privéschepen van groepen die interesse hebben in Arkadia. Hij wist niet hoe hij een vloot met zo veel civiele schepen moest coördineren in een mogelijk vijandige situatie, zeker omdat de meeste geen wapens hadden. Hij had geen problemen met een medisch schip, omdat deze van groot belang zijn voor iedere militaire missie, maar het was een ander verhaal voor schepen die eigendom zijn van mijnbouw bedrijven, koopvaardijschepen en wetenschapsschepen. Er was zelfs een klein maar hightech schip dat was gehuurd door een archeologische vereniging.

Hoewel de civiele voertuigen onder zijn leiding stonden, net als de rest van de vloot, wist hij dat ze er niet op getraind waren om zijn commando’s op te volgen tijdens een gevechtssituatie. Als ze vijandige troepen rond Arkadia zouden tegenkomen was zijn eerste taak om de civiele schepen te beschermen. Sommige van de mensheids beste oorlogsmachines waren daarom gedegradeerd tot escortes. Hij was altijd trots geweest op zijn gave om mensen onder zijn commando in leven te houden. Maar hij vond het vervelend om civiele schepen te beschermen alleen om de publieke steun aan dit project te garanderen. Hij was al gewaarschuwd door de admiraal, dat het een slecht idee was om een van de civiele schepen of personeelsleden beschadigd of gewond te laten raken. Deze waarschuwing kwam direct na dat de regering hun veiligheid had gegarandeerd, ondanks dat ze niet wisten wat ze zouden aantreffen op Arkadia. Het was aan hem om ze aan deze belofte te houden.

“Verdomme, ik haat politiek,” mompelde hij.

Ondanks zijn zorgen en de vele details die zijn aandacht nodig hadden vond Harvir tijd om zich te vergapen aan de Aarde, de planeet waarop hij geboren was. Het was een aanblik dat hem altijd verbaasde. Hij vroeg zich af of Arkadia ook zo’n indruk op hem zou maken.

Hij dwong zijn gedachten weer terug naar zijn huidige taak en keek hoe laat het was. Hij had alle schepen de opdracht gegeven om zich klaar te maken voor vertrek over 15 minuten. Alle voorbereidingen verliepen relatief vlot, zeker gezien de korte tijd die alle schepen hadden gekregen om zich te verzamelen. Hij had zich zorgen gemaakt dat het vertrek zou worden vertraagd door de vele civiele schepen. Maar het lijkt erop dat wanneer verschillende bedrijven hun intellect, en hun geld, aan het werk zetten de voorbereidingen soepel verlopen. Harvir bedacht dat dit alles was omdat ze hun werknemers zoveel konden betalen dat ze bereid waren om te werken zonder te slapen.

De vloot was uitgerust met alles dat ze nodig zouden kunnen hebben om hun werk te doen op een vreemde planeet. Alle gebruikelijke apparatuur was aanwezig, zoals wapens, voertuigen en ondersteunende eenheden. Ze hadden ook de nieuwste snufjes voor het snel creëren van een basis. De modulaire basissen die konden worden geassembleerd door VTOL’s waren vooral interessant. Deze basissen hadden serieuze vuurkracht en de geüpdate automatische geschutstorens voor afgelegen basissen. De militaire schepen in de vloot transporteerden dit materieel en hadden nauwelijks ruimte over voor de troepen. Lang niet genoeg troepen naar de mening van Harvir, zeker niet voor een operatie op deze schaal.

‘En zonder back-up,” mompelde hij.

Zijn blik dwaalde weer terug naar de civiele schepen, in de hoop dat ze zouden veranderen in gevechtsschepen om zijn troepen te ondersteunen. De koopvaardijschepen waren ook zwaar beladen met alles wat de bedrijven nodig konden hebben op Arkadia. Harvir moest toegeven dat de omgebouwde transportschepen handig waren, omdat de militaire schepen niet geschikt waren om zoveel lading te vervoeren. Sommige schepen zaten vol met mijnwerkers en hun gereedschap. Andere zaten vol met gereedschappen en machines die de ingenieurs nodig zouden hebben om hun basissen uit te breiden, of om de Arkadianen te helpen hun steden op te bouwen, mochten er nog over zijn op de planeet. In de meeste andere schepen zaten verschillende wetenschappers, van biologen tot natuurkundigen en alles daar tussenin. Ten slotte was er het schip van de Archeologische Vereniging.

Harir ademde langzaam uit toen hij zich herinnerde dat ook Milton Lee er nog was, die op de IFNS Newton zou moeten zijn, een schip in opdracht van de wetenschappelijke gemeenschap. Maar natuurlijk was hij daar niet. Niemand kon vertellen hoe het was gebeurd, maar de naam van de professor was op de een of ander manier op de bemanningslijst van de Cutlass terecht gekomen. Op zichzelf was dit al erg genoeg, maar Lee had ook Sundari op de lijst laten zetten. Harvir wilde niet over de reden daarvoor nadenken. Hij had Lee slecht 2 keer ontmoet, maar het was al duidelijk dat hij voor problemen zou gaan zorgen. De man leek trots op het feit dat hij de regels had overtreden om overgeplaatst te worden. Als hij de mogelijkheid had, dan zou Harvir hem weer naar de Newton hebben overgeplaatst, maar ze waren zo dicht bij hun vertrek dat er geen tijd was. "Het hele vertrek vertragen zou alleen maar goed zijn voor Lee’s ego," dacht hij.

Ze zouden spoedig beginnen met het opstarten van de krachtige 'wormhole'-generatoren die ze zouden gebruiken om naar Akradia te reizen. 'Wormhole'-generatoren die aanzienlijk krachtiger waren dankzij het werk van Milton Lee, herinnerde Harvir zich, zich bijna schuldig voelend over zijn vorige gedachte betreffende de professor. Hij moet toegeven dat de man erg goed was in wat hij deed, zelfs al was hij erg irritant. Ondanks de tegenstand had Harvir erop aangedrongen om de 'wormholes' eerder te verlaten om niet midden in een vijandige armada te verschijnen. Geen van de burgers leek zich te realiseren dat een dergelijke ontmoeting een snel einde zou maken aan de missie en hun leven. Eerder uit de 'wormholes' komen zou ze de gelegenheid geven om de situatie van een afstand te overzien en de beste aanpak te kiezen.

Slecht enkele minuten voordat ze werden verwacht te vertrekken meldde het laatste schip dat alles in orde was. De vloot was klaar om te vertrekken. Op aarde was de media aan het aftellen naar het moment dat de vloot zou vertrekken. Deze hoeveelheid aan schepen die tegelijk hun 'wormhole'-generatoren zouden starten zou zichtbaar moeten zijn vanaf het aardoppervlak. Mensen aan de andere kant van de aarde konden meekijken via de nieuw opgerichte 'Planet Arkadia News and Information'-uitzendingen. De kapiteins wisten allemaal wat ze moesten doen en wachtten allemaal op het bevel van de vlootcommandant om het aftellen te beginnen. Na een laatste controle, knikte Harvir goedkeurend.

“Vertrek over 10 seconden,” riep de stuurman.

Harvir keek rond op zijn brug en zag de opwinding bij zijn bemanning.

"Vijf.” Het geluid van de generatoren bereikte een constante toon.

"Vier.”

Harvir ging in zijn stoel zitten en pakte de leuningen beet. Het had lang geduurd voordat hij weer het commando had, maar nu genoot hij van het moment.

“Drie.”

“Twee.”

Iedereen hield zijn adem in. Er kon toch niets mis gaan.

“Een.”

“Wormhole-generatoren activeren.”

Tientallen strepen van vuur gingen door de lucht en ze waren weg. De vloot verdween uit de baan om de aarde en de aarde zelf verdween van de sensoren van de schepen. Ze konden niets anders meer doen dan hun lot afwachten op Arkadia.