User:RAZER/1.3

1.3 Sundari zoeken

Datum: 17 september 3007

Tijd: 11:06

Locatie: ergens in de woestijn

Het geluid van het arriverende vaartuig verdrong al de rest terwijl het landde vlak bij de woningmodule in Sundari Zhen’s kamp. Het was nauwelijks gestopt, wat een stofwolk deed opstijgen, toen twee mannen eruit kwamen. Een man in het Federale Keizerlijke uniform kwam op een statige manier dichterbij, gevolgd door een struikelende man die er niettemin onberispelijk uitzag. Hun gedrag deed vermoeden dat ze hooggeplaatst personeel waren, wat bij Sundari de vraag opriep waarom ze honderden kilometers de woestijn in waren gereisd om met haar te praten.

Toen ze hen voor het eerste hoorde naderen over de dorre woestijn, had ze snel het stof en vuil van het werk van die morgen van haar gezicht en armen gewassen. Wanneer de mannen bij haar waren aangekomen zat ze alweer onder het stof, met verse zweetsporen langs haar gezicht. Maar geen enkele hoeveelheid vuil en zweet kon haar natuurlijke schoonheid verhullen. Ze lachte vriendelijk naar de mannen. Het bezoek was onverwacht, maar ze dacht dat ze wel kon raden naar de reden van het bezoek.

‘Juffrouw Zhen,’ vroeg de man in het militaire uniform.

‘Dat ben ik,’ antwoordde Sundari.

‘U bent een moeilijk te vinden vrouw’, zei hij wat geïrriteerd. ‘We moesten door de lucht reizen in plaats van naar u te teleporteren…’

‘Juffrouw Zhen,’ onderbrak de man in burger, ‘we moeten met u praten over een zaak met zekere urgentie.’

Ze keek naar de twee mannen, verbijsterd. ‘Natuurlijk, laten we uit deze hitte gaan, dan kunt u me er over vertellen.’

Ze gingen naar binnen waar verschillenden banken stonden gevuld met een verzameling aan botten en andere objecten. Ondanks dat alles was gelabeld zat er geen sorteersysteem in dat een van de mannen herkende. Sundari zag dat ze naar de rommel keken en begeleidde ze naar een centrale tafel.

‘Sorry voor dit, de patronen helpen me na te denken.’

De mannen keken elkaar kort, verbaasd aan en knikten toen beleefd, terwijl ze snel wat ruimte maakte op de tafel. Ze gingen zitten terwijl de man in burger zijn keel schraapte.

‘Miss Zhen, zou u ons kunnen vertellen hoe u in dit soort werk terecht bent gekomen?’

Sundari pauzeerde voor een ogenblik om na te denken. Ze was niet verlegen, ondanks dat de vraag van volslagen vreemden kwam en waarschijnlijk ook nog invloedrijke. Ze wist dat, omdat ze zo’n lange weg hadden afgelegd om haar te vinden, zij haar achtergrond waarschijnlijk beter kenden dan zij zelf. Dus ze antwoordde met meer detail dan ze normaal zou doen, omdat ze dacht dat ze naar iets specifieks op zoek waren.

‘Toen ik een klein meisje was hadden mijn ouders vaak slaande ruzie. Beide werkte hard om ons te onderhouden en uiteindelijk zou de druk uitmonden in periodes van geweld. Tijdens die periodes woonde ik bij mijn grootmoeder en zij vertelde me verhalen van honderden jaren geleden. Ik wilde altijd meer leren en las elke avond over een breed scala van onderwerpen, maar meestal geschiedenis over oude beschavingen en culturen. Ik denk dat je wel kunt zeggen dat dat mijn interesse in archeologie heeft aangewakkerd, omdat ik meer wilde weten dan al was gedocumenteerd. Maar om de geschiedenis echt te begrijpen ontdekte ik dat ik mensen ook moest begrijpen, hoe ze dachten en wat ze dreef. Niet alleen de mensen dicht bij me, maar iedereen in de geschiedenis. Ik wilde weten hoe culturen zich ontwikkelden. Daarom ben ik ook psychologie en antropologie gaan studeren, wat een passie van me is geworden.’

‘Dus u beschouwt u zelf als een expert in het in kaart brengen van de vooruitgang van beschaving?'

‘Niet echt,’ lachte ze gemakkelijk, ‘ik heb slechts een fractie van de historische culturen van de aarde bestudeerd. Zelfs met oude documenten kan ik er niet altijd zeker van zijn of ik op de juiste weg ben. Maar ik kan een aardig onderbouwde gok doen.’

‘Met uw staat van dienst zou u makkelijk voor de overheid kunnen werken. Waarom kiest u ervoor om op deze afgelegen locaties te werken?’

Omdat er zoveel oude beschavingen zijn in de starten van grote steden, dacht Sudari, geamuseerd door de vraag. De serieuze blikken op hun gezichten deed haar gevoel voor humor snel verdwijnen. Het leek belangrijk voor deze mannen om meer te weten te komen over haar en haar werk.

‘Ik moet toegeven dat ik van de uitdaging houd. Ik hou ervan te bewijzen dat ik in deze wildernis kan overleven zoals onze voorvaderen deden. En ik hou ook van de stilte hier. Er is hier niets van de drukte die je ziet in de bewoonde centra. Ik wil ontsnappen aan de aandacht wanneer ik kan.’

De mannen waren een ogenblik stil. Aan de manier waarop hun ogen tijdelijk wazig werden zag ze dat ze communiceerden via hun implantaten.

‘U heeft onlangs een rapport gestuurd naar de Archeologische Vereniging ten aanzien van de pas ontdekte planeet door de Celeste ruimtesonde. U beweerde dat het niet alleen was bewoond door bewuste soorten, maar dat het zelf heel goed om humanoïden kan gaan. Staat u nog steeds achter deze conclusie?’

Ze fronste haar wenkbrauwen en stopte toen ze zich realiseerde wat ze aan het doen was. Haar grootmoeder had altijd gezegd dat ze niet moest fronsen. Je wordt er sneller oud door, zou oma altijd zeggen. Alles wat ze wist had ze van de foto’s die waren vrijgegeven aan het publiek, die allen vanuit de ruimte waren gemaakt en niet zo gedetailleerd als ze had gewild. Maar toch leek de locatie, afmeting en vorm van de nederzettingen erop te wijzen dat deze wezens vergelijkbare wensen en eisen hadden als de mens. De specificaties van de planeet ondersteunde zelfs de waarschijnlijkheid van een biologische evolutie vergelijkbaar aan die van de aarde. Natuurlijk waren de ruïnes anders dan de steden en dorpen op aarde, maar er waren genoeg overeenkomsten om te veronderstellen dat deze soort fysieke kenmerken heeft gelijkend aan die van de mens. Niets van dit alles was hard bewijs, maar een groot aantal kleine details had haar ervan overtuigd dat ze gelijk had.

‘Ja. Ja, ik blijf bij mijn conclusie.’

‘Uw achtergrond zorgt voor een ander beeld dan dat van de Archeologische Vereniging. Is er een manier waarmee u uw conclusies kunt bewijzen?’ vroeg de man in burger.

‘Niet vanaf hier.’ Sundari pauzeerde, er vormde zich een gedachte in haar hoofd. Snel vervolgde ze, “Ik zou dan zelf de ruïnes moeten gaan bekijken en de relikwieën en artefacten moeten onderzoeken. Tenzij de oorspronkelijke bewoners er nog steeds zijn natuurlijk.’

Dat laatste had ze bedoeld als grap, maar de twee mannen staarden haar slechts voor een tijd aan. Plotseling wierp de man in uniform een triomfantelijke zijdelingse blik op zijn tegenhanger in burger, en sprak voor de tweede keer sinds hun ontmoeting.

‘Juffrouw Zhen, het federale keizerrijk kan de mogelijkheid van ander intelligent leven op deze planeet niet negeren. Wij zijn hier om u te verzoeken mee te gaan met de eerste vloot om de planeet te onderzoeken.’

Sundari’s adem stokte. De mogelijke gevolgen waren er haast te veel om de overzien. Het feit dat haar rapport kon resulteren in een aanbod als deze had nooit bij haar opgekomen.

‘Wanneer?'

‘U kunt beter uw koffers pakken, we vertrekken naar het ruimtestation Vigilant zodra u klaar bent.